चंद्रकळा
आठवणीतील चंद्रकळेचा
गर्भरेशमी पोत मऊ
गर्भरेशमी पदारापोटी
सागरगोटे नऊखऊ
आठवणीतील चंद्रकळेवर
तिळगूळनक्षी शुभ्र खडी
कल्पनेत मी हलक्या हाती
उकलून बघते घडी घडी
आठवणीतील चंद्रकळेचा
हवाहवासा वास नवा
स्मरणानेही अवतीभवती
पुन्हा झुळझुळे तरुण हवा!
आठवणीतील चंद्रकळेच्या
पदराआडून खुसूखुसू
जरा लाजरे,जरा खोडकर
पुन्हा उमटते गोड हसू.
आठवणीतील चंद्रकळेवर
हळदीकुंकू डाग पडे
संक्रांतीचे वाण घ्यावया
पदर होतसे सहज पुढे
~ शान्ता शेळके
तिळगूळनक्षी !! काय मस्त!!
ही आठवणीतील चंद्रकळाच आहे का फक्त?
हे आठवणीतलं तरुणपण आहे.
संक्रांतीच्या दिवशी काळी साडी नेसायची असते, विशेषत त्यावर पांढरी खडी असणारी!!!
या दिवशी चंद्रकळेचं महत्त्व आहे.
तेही लग्नानंतरची पहिली संक्रांत!
ती कवयित्री ला आठवते आहे.
बालपण/कुमारवय संपता संपता लग्न झालं आहे.
जीव अजून सागरगोट्यात गुंतलेला आहे.
शेवटचा सागरगोटा झेलायचा तो नऊखऊ म्हणत. जिंकल्याचा आनंद! डाव पूर्ण झाल्याचा आनंद!
नऊवार चंद्रकळेची घडी उलगडत जेंव्हा पदरापाशी येतो तर पदर इतका सुंदर आहे... जणू सागरगोटे नऊखऊ!!!
आठवणीतल्या चंद्रकळेचं हे दिसणं झालं! वास? तोही जणू अवतीभवती तरूण हवा , असावी असा आहे!!
हवेला का कुठं वय असतं!? आपलं वय ते हवेचं वय!!
ती हवा जोडलेलीच आहे चंद्रकळेशी तेव्हाचं ते हसणं, लाजणं, खोडकरपणा... पदराशी खेळत तर ते सगळं होतं.
संक्रांती दिवशी चंद्रकळा नेसून हळदीकुंकवाला गेल्यावर वाण घ्यायला पदर पुढे केला, तसाच करायचा असतो, सवाष्ण बायकांनी!!!
ते हळदी चे कुंकवाचे डाग पदरावर पडले आहेत.
कवयित्री आत्ता ही चंद्रकळा उलगडून पाहते आहे का? हातात घेऊन, किंवा खांद्यावरून पदर घेऊन बसली आहे का? नाही.
गोष्टीत गोष्ट असावी तशी ही ते आठवणीत घेऊन बसली आहे.
गोष्टी इतक्या जुन्या आहेत की त्या सगळ्याच्या आता आठवणीच उरल्या आहेत.
शेवटच्या ओळीत एक चटका बसतो, वाटतं.... हीचं हळदीकुंकवाशी असणारं नातं संपलं आहे का?
असावं.
ही कवयित्री इतकी जुनी आहे की तेही सगळं वाहून गेलं आहे.
एक सुरूकुतलेलं, जग पाहिलेलं, तरी आनंदी म्हातारपण आणि त्या म्हातरपणाला आठवणाऱ्या तरुणपणाची एक ताजी गोष्ट!
खूप सुंदर
-- विद्या कुळकर्णी
