सुरेश भट - लाभले आम्हांस भाग्य बोलतो मराठी

   लाभले आम्हांस भाग्य बोलतो मराठी

   जाहलो खरेच धन्य ऎकतो मराठी

   धर्म,पंथ,जात एक जाणतो मराठी

   एवढ्या जगात माय मानतो मराठी

            आमुच्या मनामनांत दंगते मराठी

          आमुच्या उराउरांत स्पंदते मराठी

          आमुच्या नसानसांत नाचते मराठी

          आमुच्या रगारगांत रंगते मराठी

   आमुच्या पिलापिलांत जन्मते मराठी

   आमुच्या लहानग्यांत रांगते मराठी

   आमुच्या मुलामुलींत खेळते मराठी

   आमुच्या घराघरांत वाढते मराठी

           आमुच्या कुलाकुलांत नांदते मराठी

           येथल्या फुलाफुलांत हासते मराठी

           येथल्या दिशादिशांत दाटते मराठी

           येथल्या नगानगांत गर्जते मराठी

     येथल्या दरीदरींत हिंडते मराठी

     येथल्या वनावनांत गुंजते मराठी

     येथल्या तरूलतांत साजते मराठी

     येथल्या  कळीकळींत लाजते मराठी

          येथल्या नभामधून वर्षते मराठी

          येथल्या पिकामधून डोलते मराठी

          येथल्या नद्यांमधून वाहते मराठी

          येथल्या चराचरांत राहते मराठी
     पाहुणे जरी असंख्य पोसते मराठी
      आपुल्या घरात हाल सोसते मराठी
      हे असे कितीक खेळ पाहते मराठी
      शेवटी मदांध तख्त फोडते मराठी

कुसुमाग्रज - आम्ही

                                 जे मला जाणवतं

                                  तेच खरं आहे,

                                  जे मला सुखावतं

                                  तेच बरं आहे.

                                  हे तुझं सांगणं

                                  "मी" ला सार्वभौम मानणारं

                                  मलाही पटतं.

                                  पण लक्षावधी संबंधांनी 

                                  माणसातला मी जेंव्हा 

                                  दशदिशा पसरतो,

                                  तेंव्हा आपले रस्ते बदलतात.

                                  कारण मी चं रुपांतर

                                  "आम्ही" त झालेलं असतं.

कुसुमाग्रज - येणं जाणं

आल्या आल्या म्हणतेस, आता
पुन्हा कधी जाणार नाही,
जाता जाता म्हणतेस, आता
पुन्हा कधी येणार नाही.
      येणं जाणं कुणास ठाऊक
      घडेल कसं
      वार्‍यावरती तरंगणारी
      सारीच पिसं
नसतानाही भरपूर असतेस
एव्हढंच तुला कळणार नाही

कुसुमाग्रज - संस्कृती

अखेरत:
संस्कृती म्हणजे
माझ्या मनाचं सामर्थ्य
जे अपार आहे
त्याला किनारा घालण्याचं.
विश्वात्मक ईश्वरतेला
मंदिराचा... मूर्तीचा...
मृत्यूच्या अतीर सागराला
मोक्षाचा... भक्तीचा...
प्रेमाच्या मुक्त उर्मीला
नात्याचा... सक्तीचा...
ही संस्कृती
मला तारते आहे
मारतेही आहे.

ग्रेस : ही माझी प्रीत निराळी

ही माझी प्रीत निराळी
संध्येचे शामल पाणी
दु:खाच्या दंतकथेला
डोहातून बुडवून आणी

हाताने दान कराया
पोकळीत भरला रंग
तृष्णेचे तीर्थ उचलतो
रतीरंगातील नि:संग

शपथेवर मज आवडती
गाईचे डोळे व्याकूळ
घनगंभीर जलधीचेही
असणार कुठेतरी मूळ

आकाश भाकिते माझी
नक्षत्र ओळ ही दंग
देठास तोडतानाही
रडले न फूलांचे अंग

पद्मा गोळे : पाठीशी कृष्ण हवा !

मौनानं ही होतं एवढं रामायण
हे माहीत असतं तर
शब्दांच्याच स्वाधीन झाले असते ;
पण शब्दांनी नेली असती मिरवणूक
भलत्याच दिशेला.
शब्द म्हणजे अंध कौरव
ओठात एक, पोटात भलतंच
मौनाचं रामायण सहन करता येतं
सीता होऊन;
पण शब्दांचं महाभारत सोसायला
पाठीशी कृष्ण हवा.

पद्मा गोळे : जाणीव

अशी जाणीव झाली की
डोळे वळतात आत;
आतला सगळा गोंधळ पाहून
होतात अचंबित.
अहंची रानटी रोपटी,
बिनओळखीची पाळंमुळं,
झणाणणार्‍या वीणाबिणा,
एकदोन पक्षी आभाळखुळे.

--- पण खुज्या खुज्या सृष्टीतसुद्‍धा
समुद्र केव्हा वादळतात;
काळेकुट्ट ढग येतात;
वादळवारे झंजाट सुटून
ढग असे बरसतात --
असे... असे बरसतात की
खुजेपणा निघतो धुवून
क्षणभर पडतं लख्ख ऊन !

-- त्या क्षणाच्या आठवणींवर
खुजा जीव जगू पहातो;
क्षणभर थोड उंच होऊन
पाऊल थोडं पुढं टाकतो !

अभिजित कदम : बिचारी

हेडमास्तरांनी
काल दहावीतली मुलगी
स्वयंपाकासाठी घरी नेली
बिचारीची पहिलीच भाकरी जळून गेली.