Monday, December 31, 2012

सुरेश भट : अरे पुन्हा आयुष्यांच्या पेटवा मशाली

उष:काल होता होता काळरात्र झाली
अरे पुन्हा आयुष्यांच्या पेटवा मशाली
आम्ही चार किरणांचीही आस का धरावी
जे कधीच नव्हते त्याची वाट का पहावी
कसा सूर्य अंधाराच्या वाहतो पखाली, अरे पुन्हा...
तिजोऱ्यांत केले त्यांनी बंद स्वर्ग साती
आम्हावरी संसाराची उडे धूळमाती
आम्ही ती स्मशाने ज्यांना प्रेतंही न वाली, अरे पुन्हा...
उभा देश झाला आता एक बंदिशाळा
जिथे देवकीचा पान्हा दुधाने जळाला
कसे पुण्य दुर्दैवी अन् पाप भाग्यशाली, अरे पुन्हा...
धुमसतात अजूनी विझल्या चितांचे निखारे
अजून रक्त मागत उठती वधस्तंभ सारे
आंसवेच स्वातंत्र्याची आम्हाला मिळाली, अरे पुन्हा...
उष:काल होता होता काळरात्र झाली
अरे पुन्हा आयुष्यांच्या पेटवा मशाली

Monday, September 17, 2012

ग.दि.माडगूळकर -- जोगिया

कोन्यात झोपली सतार, सरला रंग
पसरली पैंजणे सैल टाकूनी अंग,
दुमडला गालिचा, तक्के झुकले खाली
तबकात राहीले देठ, लवंगा, साली

झूंबरी निळ्या दीपात ताठली वीज
का तुला कंचनी, अजुनी नाही नीज?
थांबले रसिकजन होते ज्याच्यासाठी
ते डावलूनी तू दार दडपिलें पाठी

हळूवार नखलीशी पुन: मुलायम पान
निरखीसी कुसर वर कलती करुनी मान
गुणगुणसी काय ते?- गौर नितळ तव कंठी -
स्वरवेल थरथरे, फूल उमलले ओठी.

साधता विड्याचा घाट उमटली तान,
वर लवंग ठसता होसी कशी बेभान?
चित्रात रेखिता चित्र बोलले ऐने,
"का नीर लोचनी आज तुझ्या गं मैने?"

त्या अधरफुलांचे ओले मृदुल पराग
हालले, साधला भावस्वरांचा योग
घमघमे जोगिया दवांत भिजुनी गाता
पाण्य़ात तरंगे अभंग वेडी गाथा

"मी देह विकुनीया मागून घेते मोल,
जगविते प्राण हे ओपुनीया 'अनमोल',
रक्तांत रुजविल्या भांगेच्या मी बागा,
ना पवित्र, देही तिळाएवढी जागा.

शोधीत एकदा घटकेचा वि़श्राम
भांगेत पेरुनी तुळस परतला श्याम,
सावळा तरुण तो खराच गं वनमाली
लाविते पान...तो निघून गेला खाली

अस्पष्ट स्मरे मज वेडा त्याचा भाव
पुसलेही नाही मी मंगल त्याचे नाव;
बोलला हळू तो दबकत नवख्यावाणी
'मम प्रीति आहे जडली तुजवर राणी'

नीतिचा उघडिला खुला जिथें व्यापार
बावळां तिथें हा इष्कां गणितो प्यार;
हांसून म्हणाल्यें, 'दाम वाढवा थोडा...
या पुन्हा, पान घ्या...' निघून गेला वेडा!

राहिलें चुन्याचे बोट, थांबला हात,
जाणिली नाही मी थोर तयाची प्रीत,
पुन:पुन्हा धुंडिते अंतर आता त्याला
तो कशास येईल भलत्या व्यापाराला?

तो हाच दिवस, हीच तिथी, ही रात,
ही अशीच होत्यें बसलें परि रतिक्लांत,
वळुनी न पाहतां, कापित अंधाराला
तो तारा तुटतो - तसा खालती गेला.

हा विडा घडवुनी करितें त्याचे ध्यान,
त्या खुळ्या प्रीतिचा खुळाच हा सन्मान;
ही तिथी पाळितें व्रतस्थ राहुनि अंगे
वर्षात एकदा असा 'जोगिया' रंगे."

Saturday, September 15, 2012

कुसुमाग्रज - प्रेमयोग

प्रेम कुणावर करावं ?
कुणावरही करावं

प्रेम राधेच्या वत्सल स्तनांवर करावं,
कुब्जेच्या विद्रुप कुबडावर करावं,
भीष्मद्रोणांच्या थकलेल्या तीर्थरुप चरणांवर करावं,
दुर्योधन-कर्णाच्या अभिमानी अपराजित मरणावर करावं।
प्रेम कुणावरही करावं।

प्रेम सुदामा नावाच्या भटजीवर करावं,
अर्जुन नावाच्या राजेन्द्रावर करावं,
बासरीतून पाझरणा-यासप्तस्वरांच्या चांदण्यावर करावं,
यमुनेचा डोह जहरुन टाकणा-या कालियाच्या फण्यावरही करावं,
प्रेम कुणावरही करावं

प्रेम
रुक्मिणीच्या लालस ओठांवर करावं,
वक्रतुंडाच्या हास्यास्पद पोटावर करावं,
गाईच्या नेत्रातील अथांग कारुण्यावर करावं,
मोराच्या पिसा-यातीलअद् भुत लावण्यावर करावं,
प्रेम काळजाच्या नात्यावर करावं,प्रेम खड्गाच्या पात्यावरही करावं,
प्रेम कुणावरही करावं

प्रेम
गोपींच्या मादक लीलांवर करावं,
पेंद्याच्या बोबडया बोलावर करावं,
यशोदेच्या दुधावर,
देवकीच्या आसवांवर,
प्रेम बलरामाच्या खांद्यावरील नांगराच्या फाळावर करावं
कंसाच्या काळजातील द्वेषाच्या जाळावर करावं,
ज्याला तारायचं,
त्याच्यावर तर करावंच,
पण ज्याला मारायचं,
त्याच्यावरही करावं,
प्रेम कुणावरही करावं

प्रेम
योगावर करावं,
भोगावर करावं,
आणि त्याहुनही अधिक,
त्यागावर करावं

प्रेम
चारी पुरुषार्थांची झिंग देणा-याजीवनाच्या द्रवावर करावं,
आणि पारध्याच्या बाणानं घायाळ होऊन अरण्यात एकाकी पडणा-यास्वतःच्या शवावरही करावं,
प्रेम कुणावरही करावं
कारण
प्रेम आहे
माणसाच्या संस्कॄतीचा सारांश
त्याच्या इतिहासाचा निष्कर्ष
आणि
भविष्यकालातील
त्याच्या अभ्युदयाची आशा
एकमेव ..... ! 

Wednesday, July 25, 2012

अनिल - उशिराचा पाऊस

असा उशिरा आलेला पाऊस तळहातावर झेलून घ्यावा
टिपून ल्यावा पापण्यांवरती, कपाळीच्या घामामध्ये मिळवावा
डोईत पेरावा त्याचा ओलावा, पाठीवरतून निथळू द्यावा
कोरडे पडले ओठ उघडून, वरच्यावरती चुंबून घ्यावा
त्याला बोलू नये अधिक उणे आणि काढू नये त्याचे बहकणे
खोटे भरवसे देत रहाणे, बहाणे सांगणे, वेळा चुकवणे

सांगू नये त्याला आपले गाऱ्हाणे, वाट पाहणे, अधिर होणे
पाप शंका मनी उभ्या ठाकणे, पोटी धस्स होणे, धुसफुसणे
त्याला उघडून क्षितिजाचे बाहू लाडे लाडे उरी घट्ट आवळावा
पाटघडय़ांवर बसवून त्याशी कोडकौतुकाचा खेळ खेळावा


Sunday, July 22, 2012

उषा मेहता - मितवा


कुणीतरी....
हवं,
हवंच
असं कुणी
ज्याच्याशी बोलता येईल मनमोकळं
ज्याच्याबरोबर गाता यईल, नाचता येईल
डोंगरदऱ्यांत, सागरलाटांत
मनभरून विहरता येईल
मनमुराद हसता येईल
कधीतरी, रडता येईल
समजून घेता येईल एकमेकांना
असं कुणी
हवं
खास आपलं
ज्याच्याशी जुळेल, मैत्र जिवाचं...
******
झाला अखेर तो कल्पान्त...
साद घातलीस मला आपण होऊन
पराजित केलंस माझ्यातल्या हट्टीपणाला
कसं आसुसलं होतं हे मन
किती नि कसे सोसले ते अधीर क्षण
अगा प्रेमा...
कृतज्ञ आहे मी तुझ्याप्रती
अंतरीची खूण पटल्यावर, आता
मी विचारतेय मलाच
मीच का नाही आले आपण होऊन तुझ्याकडे?
का नाही विरघळले सहजपणे?
अहंकार?
संकोच?
संस्कार?
जाऊ दे, ओळखलं आहेस तू मला, माझ्यापेक्षाही
आता तरी
मुक्तमन होऊन समजून घेऊया प्रेम म्हणजे काय..
*******
इतकी आनंदात असते नं मी तुझ्या संगतीत
सारंसारं बोलू शकते तुझ्याशी, विनासंकोच, विनासायास
मनातले, डोक्यातले, सारे कल्लोळ शांत होऊन जातात
तुझ्याशी असं बोलण्यानं
नि:शंक होऊन जाते मी
कधीकधी तर काही सांगावंदेखील लागत नाही
सांगण्याआधीच कळून गेलेलं असतं ते तुला!
कसेलदेखील ताण नसतात
गरजच नसते मानभावी वागण्याची
तुझ्या नजरेला मी कशी दिसते, बरी... सुंदर...
तर असलंही येत नाही कधी मनात
कारण, मला माहीत आहे
मी आहे जशी, तशीच मनोमन आपली मानली आहेस तू मला
********
तू आहेसच
पण मी गृहीत नको धरायला तुला सदासर्वकाळ
मला कळतंय
एकच व्यक्ती नाही पुरत भावनांच्या, विचारांच्या आवर्तात
निमित्तांनी, कारणांनी, जवळ येत असतात अनेकजण.
आपल्यालाही वाढायचं असतं वेगवेगळया परींनी, दिशांनी,
स्वतंत्रपणे
हे नीट उमजून घ्यायला हवं आता
जवळ आलेल्या काहींशी
जुळून जातात सूर अभावितपणे
काहींशी विसंवाद
आपल्यातही असा विसंवाद उद्भवू शकतो
अशा वेळीही सहन करू आपण एकमेकांना
समजून घेऊ एकमेकांना, क्षमाशील राहू या
एकमेकांचे आहोत आपण
या विसंवादात खोटेपणा नसेल यत्किंचितही, म्हणूनच
असणार आहोत आपण सहप्रवासी, शेवटपर्यंत
*******
दारासमोर साठलेल्या या पाण्यात
किती मजेत विहरताहेत या चिमण्या
पंखांनी तुषार उडवताहेत
चिवचिवाट करताहेत
जणू कळलंय त्यांना, की
पाणी म्हणजेच जीवन
आणि जीवनाची अथांगता, अपारता...
ती आपल्या आकलनात येऊ शकेलं?
प्रयत्न तर करू या ना
किती छान आहे हे सारं
जोडीनं समजून घेताना

*******

Friday, July 6, 2012

हुरुप - अनिल


कुठून येतो हा हुरुप मला?
खाली घातलेली मान वर होते
हारलेले हात पुन्हा लागतात मुठी आवळू
खचली कंबर पुन्हा ताठ होते
पेलण्यास ओझे
पावले थकली चढू पाहतात
अडल्या वाटा
कुठून येतो हा हुरुप मला !

शिणलेला आणि वैतागला मी
गोळा करताना वाळली पाने
मातीमध्ये हात मळवीत होतो
आहे का ह्या सुप्त मातीमध्येच
असे सामर्थ्य
स्पर्शानेच जागणारे चैतन्य ?

Thursday, June 28, 2012

अरुण कोलटकर: वामांगी


वामांगी

देवळात गेलो होतो मधे
तिथं विठ्ठल काही दिसेना
रख्माय शेजारी
नुस्ती वीट

मी म्हणालो -हायलं
रख्माय तर रख्माय
कुणाच्या तरी पायावर
डोकं ठेवायचं

पायावर ठेवलेलं
डोकं काढून घेतलं
आपल्यालाच पुढं मागं
लागेल म्हणून

आणि जाता जाता सहज
रख्मायला म्हणालो
विठू कुठं गेला
दिसत नाही

रख्माय म्हणाली
कुठं गेला म्हणजे
उभा नाही का माझ्या
उजव्या अंगाला

मी परत पाह्यलं
खात्री करुन घ्यायला
आणि म्हणालो तिथं
कोणीही नाही

म्हणते नाकासमोर
बघण्यात जन्म गेला
बाजूचं मला जरा
कमीच दिसतं

दगडासारखी झाली
मान अगदी धरली बघ
इकडची तिकडं
जरा होत नाही

कधी येतो कधी जातो
कुठं जातो काय करतो
मला काही काही
माहिती नाही

खांद्याला खांदा भिडवून
नेहमी बाजूला असेल विठू
म्हणून मी पण बावळट
उभी राहिले

आषाढी कार्तिकीला
इतके लोक येतात नेहमी
मला कधीच कसं कुणी
सांगितलं नाही

आज एकदमच मला
भेटायला धावून आलं
अठ्ठावीस युगांचं
एकटेपण

Monday, June 25, 2012

अरुणा ढेरे : इतक्यातच झिमझिमून सर गेली

इतक्यातच झिमझिमून सर गेली
झुकून उन्हे, मिटून पुन्हा वर आली

रंग नवा स्वप्नांवर चढत पुन्हा
इतक्यात आस नवी मोहरली

फूल जसे, जीव तसा उमलत ये
इतक्यातच कळ दुखरी सरलेली

खटमधूर जीवनरस टपटपतो
इतक्यातच ओंजळ ही भरलेली

इतक्यातच गडद तुझी सय झाली
विस्कळल्या जगण्याला लय आली

http://www.youtube.com/watch?v=Pvdrr6xsBc0

Thursday, June 14, 2012

माझ्या अवजड मनाखाली : अरुणा ढेरे

तुटलेल्या संवादांचे ऒझे वागवताना
मनाला रग लागलेली
आणि आयुष्य नव्याने रंगीत करण्याची सारी निमित्ते
न परतीच्या वाटेवर उडून गेलेली.

जुन्या भरवशासारखा तू दाराशी येतोस.
नवे कोवळे मोड आलेले शब्द तुझ्याजवळ,
निष्पाप मनःपूर्वकतेने माझ्या मातीचा होतोस.

जरी तू ओलांडली नाहीस
कोणतीही न आखलेली रेषा,
तरी तुला संकोच वाटत नाही माझा,
माझ्या स्त्रीत्वाचा.
मला कळतो तुझा उदंड समर्थ स्वभाव
मोडण्याचा, निर्हेतुक घडण्याचा, सहजपणाचा

तुझ्याजवळ नसते सांत्वन,
मला देण्यासाठी कोणतेही हसरे आश्वासन नसते,
नुसता असतोस तू,
आणि मला कळते.

माझ्या अवजड मनाखाली
तुझ्या आपलेपणाची एक लहानशी कृष्णकरंगळी
हलकेच टेकलेली असते.


Tuesday, May 8, 2012

संजीवनी बोकील - मुठभर हृदया


पांढरे निशाण उभारण्याची
घाई करू नकोस,
मुठभर हृदया,
प्रयत्न कर,
तगण्याचा, तरण्याचा,
अवकाश भोवंडून टाकणार्‍या,
या प्रलयंकारी वादळाचाही,
एक अंत आहे.
काळाच्या त्या निर्णायक बिंदूपर्यंत
लढत रहा,
तुझ्या नाजूक अस्तित्वानिशी.
वादळे यासाठीच वापरायची असतात
आपण काय आहोत
हे तपासण्यासाठी नव्हे,
आपण काय होऊ शकतो,
हे आजमावण्यासाठी..

Sunday, May 6, 2012

ही माझी प्रीत निराळी - ग्रेस


ही माझी प्रीत निराळी
संध्येचे शामल पाणी
दु:खाच्या दंतकथेला
डोहातून बुडवून आणी

हाताने दान कराया
पोकळीत भरला रंग
तृष्णेचे तीर्थ उचलतो
रतिरंगातील नि:संग

शपथेवर मज आवडती
गाईचे डोळे व्याकूळ
घनगंभीर जलधीचेही
असणार कुठेतरी मूळ

आकाश भाकिते माझी
नक्षत्र ओळ ही दंग
देठास तोडतानाही
रडले न फूलांचे अंग

सवयीचा परिसर इवला
घे कुशीत शिंदळवारा
देहाची वितळण सारी
सोन्याहून लख्ख शहारा

तू खिन्न कशाने होशी
या अपूर्व संध्याकाळी
स्तनभाराने हृदयाला कधी
दुखविल का वनमाळी

(शेवटची दोन कडवी आधी नसल्याने पुन्हा एकदा)


Friday, March 23, 2012

बा. भ. बोरकर -- स्वर्ग नको सुरलोक नको


स्वर्ग नको सुरलोक नको मज लोभस हा इहलोक हवा
तृप्ति नको मज मुक्‍ती नको पण येथील हर्ष नि शोक हवा
 
शोक हवा परि वाल्मिकिच्या परि सद्रव अन सश्लोक हवा
हर्ष हवा परि स्पर्शमण्यापरि त्यांत नवा आलोक हवा
 
शंतनुचा मज मोह हवा अन ययातिचा मज देह हवा
पार्थाचा परि स्नेहविकंपित स्वार्थ सदा संदेह हवा
 
इंद्राचा मज भोग हवा अन चंद्राचा हृद्रोग हवा
योग असो रतिभोग असो अतिजागृत त्यात प्रयोग हवा
 
आयु हवे आरोग्य हवे यशभाग्य तसा प्रासाद हवा
श्लाघ्य हवे वैराग्य तयास्तव त्यांत विरोध विषाद हवा
 
तापासह अनुताप हवा मज पापासह अभिशाप हवा
शिळांत पिचतां जळांतुनी मज निळा निळा उःशाप हवा
 
मार्क्साचा मज अर्थ हवा अन फ्रॉइडचा मज काम हवा
या असुरां परि राबविण्या घरिं गांधींचा मज राम हवा
 
लोभ हवा मज गाधिजमुनिचा अखंड आंतर क्षोभ हवा
पराभवांतहि अदम्य उज्ज्वल प्रतिभेचा प्रक्षॊभ हवा
 
पार्थिव्यांतच वास हवा परि दिव्याचा हव्यास हवा
शास्त्रांचा अभ्यास हवा परि मानव्याचा ध्यास हवा
 
विश्व हवे सर्वस्व हवे अन मृत्यू समोर सयंत्र हवा
शरांत परि ही विव्हळतां तनु उरांत अमृतमंत्र हवा
 
हविभुक सुरमुख मी वैश्वानर नित्य नवा मज ग्रास हवा
हे सुख दुर्लभ वाढविण्या मज चौर्‍यांशीत प्रवास हवा
 

Monday, March 12, 2012

गोविंदाग्रज -- प्रेम आणि मरण

कुठल्याशा जागी देख ।
मैदान मोकळे एक ॥ पसरलें ॥
वृक्ष थोर एकच त्यांत ।
वाढला पुर्या जोमांत ॥ सारखा ॥
चहुंकडेच त्याच्या भंवतें ।
गुडघाभर सारें जग तें ॥ तेथलें ॥
झुडुपेंच खुरट इवलालीं ।
मातींत पसरल्या वेली ॥ माजती ॥
रोज ती । कैक उपजती । आणखी मरती ।
नाहि त्या गणती । दादही अशांची नव्हती ॥ त्याप्रती ॥


त्यासाठी मैदानांत ।
किति वेली तळमळतात ॥ सारख्या ॥
परि कर्माचे विंदान
कांही तरि असतें आन ॥ चहुंकडे ॥
कोणत्या मुहूर्तावरतीं ।
मेघांत वीज लखलखती ॥ नाचली ॥
त्या क्षणी । त्याचिया मनीं । तरंगति झणीं।
गोड तरि जहरी । प्रीतीच्या नवथर लहरी ॥ न कळतां ॥


तो ठसा मनावर ठसला ।
तो घाव जिव्हारीं बसला ॥ प्रीतिचा ॥
वेड पुरें लावी त्याला ।
गगनांतिल चंचल बाला ॥ त्यावरी ॥
जतिधर्म त्याचा सुटला ।
संबंध जगाशी तुटला ॥ त्यापुढें ॥
आशाहि । कोठली कांहि । राहिली नाहिं ।
सारखा जाळी । ध्यास त्यास तीन्ही काळीं ॥ एक तो ॥


मुसळधार पाउस पडला ।
तरि कधी टवटवी त्याला ॥ येइना ॥
जरि वारा करि थैमान ।
तरि हले न याचें पान ॥ एकही ॥
कैकदा कळयाही आल्या ।
नच फुलल्या कांही केल्या ॥ परि कधी ॥
तो योग । खरा हठयोग । प्रीतिचा रोग ।
लागला ज्याला । लागतें जगावें त्याला ॥ हें असें ! ॥


ही त्याची स्थिती पाहुनिया ।
ती दीड वीतीची दुनिया ॥ बडबडे ॥
कुणी हंसे कुणी करि कींव।
तडफडे कुणाचा जीव ॥ त्यास्तव ॥
कुणि दयाहि त्यावरि करिती ।
स्वर्गस्थ देव मनिं हंसती ॥ त्याप्रती ॥
निंदिनी । कुणी त्याप्रती ॥ नजर चुकविती ।
भीतिही कोणी । जड जगास अवजड गोणी ॥ होइ तो ॥


इष्काचा जहरी प्याला ।
नशिबाला ज्याच्या आला ॥ हा असा ॥
टोंकाविण चालू मरणें ।
तें त्याचें होतें जगणें ॥ सारखें ॥
हृदयाला फसवुनि हंसणें ।
जीवाला न कळत जगणें ॥ वरिवरी ॥
पटत ना । जगीं जगपणा । त्याचिया मना ॥
भाव त्या टाकी । देवांतुनि दगडचि बाकी ॥ राहतो ॥


यापरी तपश्चर्या ती ।
किति झाली न तिला गणती ॥ राहिली ॥
इंद्राच्या इंद्रपदाला ।
थरकांप सारखा सुटला ॥ भीतिनें ॥
आश्चर्ये ऋषिगण दाटे ।
ध्रुवबाळा मत्सर वाटे ॥ पाहुनी ॥
तों स्वतां । तपोदेवता । काल संपतां ।
प्रकटली अंती । ''वरं ब्रूहि'' झाली वदती ॥ त्याप्रती ॥


''तप फळास आलें पाही ।
माग जें मनोगत कांही ॥ यावरी ॥
हो चिरंजीव लवलाही ।
कल्पवृक्ष दुसरा होई ॥ नंदनी ॥
प्रळयींच्या वटवृक्षाचें ।
तुज मिळेल पद भाग्याचें ॥ तरुवसा ॥''
तो वदे '' देवि सर्व-दे । हेंच एक दे - 
भेटवी मजला । जीविंच्या जिवाची बाला ॥ एकदा ॥''


सांगती हिताच्या गोष्टी ।
देवांच्या तेतिस कोटी ॥ मग तया ॥
'' ही भलती आशा बा रे ॥
सोडि तूं वेड हें सारें ॥ घातकी ॥
स्पर्शासह मरणहि आणी ।
ती तुझ्या जिवाची राणी ॥ त्या क्षणी ॥
ही अशी शुध्द राक्षसी । काय मागसी ।
माग तूं कांही । लाभलें कुणाला नाहीं ॥ जें कधी ॥''


तो हंसे जरा उपहासें ।
मग सर्वेच बदला खासें । त्यांप्रती ॥
'' निष्प्रेम चिरंजीवन तें।
जगिं दगडालाहि मिळतें ॥ धिक तया ॥ 
क्षण एक पुरे प्रेमाचा ।
वर्षाव पडो मरणांचा । मग पुढें ॥''
निग्रहे । वदुनि शब्द हे । अधिक आग्रहें ।
जीव आवरुनी । ध्यानस्थ बैसला फिरुनी ॥ वृक्ष तो ॥


तो निग्रह पाहुनि त्याचा ॥
निरुपाय सर्व देवांचा ॥ जाहला ॥
मग त्याला भेटायाला । 
गगनांतील चंचल बाला ॥ धाडिली ॥
धांवली उताविळ होत ।
प्रीतीची जळती ज्योत ॥ त्याकडे ॥
कडकडे । त्यावरी पडे स्पर्श जों घडे ।
वृक्ष उन्मळला । दुभंगून खाली पडला ॥ त्या क्षणीं ॥


दुभंगून खालीं पडला ।
परि पडतां पडतां हंसला ॥एकदा ॥ 
हर्षाच्या येउनि लहरी ।
फडफडुनी पानें सारी ॥ हांसली ॥ 
त्या कळया सर्वही फुलल्या ॥ 
खुलल्या त्या कायम खुलल्या ॥ अजुनिही ॥
तो योग । खरा हठयोग । प्रीतीचा रोग ।
लागला ज्याला । लाभतें मरणही त्याला ॥ हें असें ॥ 

***********

स्मरणार्थ तयाच्या ही बोलांची रानपालवी 
मराठी रसिकांसाठी 'गोविंदाग्रज' पाठवी ॥