अरुण कोलटकर: वामांगी

वामांगी

देवळात गेलो होतो मधे
तिथं विठ्ठल काही दिसेना
रख्माय शेजारी
नुस्ती वीट

मी म्हणालो -हायलं
रख्माय तर रख्माय
कुणाच्या तरी पायावर
डोकं ठेवायचं

पायावर ठेवलेलं
डोकं काढून घेतलं
आपल्यालाच पुढं मागं
लागेल म्हणून

आणि जाता जाता सहज
रख्मायला म्हणालो
विठू कुठं गेला
दिसत नाही

रख्माय म्हणाली
कुठं गेला म्हणजे
उभा नाही का माझ्या
उजव्या अंगाला

मी परत पाह्यलं
खात्री करुन घ्यायला
आणि म्हणालो तिथं
कोणीही नाही

म्हणते नाकासमोर
बघण्यात जन्म गेला
बाजूचं मला जरा
कमीच दिसतं

दगडासारखी झाली
मान अगदी धरली बघ
इकडची तिकडं
जरा होत नाही

कधी येतो कधी जातो
कुठं जातो काय करतो
मला काही काही
माहिती नाही

खांद्याला खांदा भिडवून
नेहमी बाजूला असेल विठू
म्हणून मी पण बावळट
उभी राहिले

आषाढी कार्तिकीला
इतके लोक येतात नेहमी
मला कधीच कसं कुणी
सांगितलं नाही

आज एकदमच मला
भेटायला धावून आलं
अठ्ठावीस युगांचं
एकटेपण

अरुणा ढेरे : इतक्यातच झिमझिमून सर गेली

इतक्यातच झिमझिमून सर गेली
झुकून उन्हे, मिटून पुन्हा वर आली

रंग नवा स्वप्नांवर चढत पुन्हा
इतक्यात आस नवी मोहरली

फूल जसे, जीव तसा उमलत ये
इतक्यातच कळ दुखरी सरलेली

खटमधूर जीवनरस टपटपतो
इतक्यातच ओंजळ ही भरलेली

इतक्यातच गडद तुझी सय झाली
विस्कळल्या जगण्याला लय आली

http://www.youtube.com/watch?v=Pvdrr6xsBc0

माझ्या अवजड मनाखाली : अरुणा ढेरे

तुटलेल्या संवादांचे ऒझे वागवताना
मनाला रग लागलेली
आणि आयुष्य नव्याने रंगीत करण्याची सारी निमित्ते
न परतीच्या वाटेवर उडून गेलेली.

जुन्या भरवशासारखा तू दाराशी येतोस.

नवे कोवळे मोड आलेले शब्द तुझ्याजवळ,
निष्पाप मनःपूर्वकतेने माझ्या मातीचा होतोस.

जरी तू ओलांडली नाहीस

कोणतीही न आखलेली रेषा,
तरी तुला संकोच वाटत नाही माझा,
माझ्या स्त्रीत्वाचा.
मला कळतो तुझा उदंड समर्थ स्वभाव
मोडण्याचा, निर्हेतुक घडण्याचा, सहजपणाचा

तुझ्याजवळ नसते सांत्वन,

मला देण्यासाठी कोणतेही हसरे आश्वासन नसते,
नुसता असतोस तू,
आणि मला कळते.

माझ्या अवजड मनाखाली
तुझ्या आपलेपणाची एक लहानशी कृष्णकरंगळी
हलकेच टेकलेली असते.